Montferlandrun

In november heb je de Zevenheuvelenloop in Nijmegen, in december de Montferlandrun in 's-Heerenberg. Het zijn wedstrijden die veel op elkaar lijken en ook vaak met elkaar worden vergeleken. Beide wedstrijden zijn 15 kilometer lang, beide zijn wegwedstrijden en voeren over een heuvelachtig parcours. En bij beide wedstrijden kun je je aan het eind laten 'vallen', want de laatste kilometer gaat heerlijk omlaag. Toch zijn er ook grote verschillen. In Nijmegen is het drukker dan druk, kleed je je om in parkeergarages en duurt het voor de meeste lopers lang voordat ze over de startstreep kunnen gaan. In 's-Heerenberg doen er veel minder lopers mee, is de start een stuk gemoedelijker en kun je je omkleden in een grote tent. Dat heeft zeker zijn charme en ik kom er dan ook graag.

Ik had op deze dag van sinterklaas ook naar de Snertloop in de Lutte kunnen gaan, maar ik heb meer zin in een snelle maar zware vijftien kilometer in de Achterhoek. Ik ben niet de enige Tukker die heeft gekozen voor 's-Heerenberg. In de omkleedtent kom ik al een paar LAAC-clubgenoten tegen en als ik naar mijn startvak ga (in tegenstelling tot Nijmegen kun je zelf kiezen waar je gaat staan), loop ik Peter Maatje en Wim Voorhuis tegen het lijf. We zijn alledrie van plan om een tijd te lopen van rond de 65 minuten en vinden dat we dan best een beetje vooraan mogen staan. Dus klimmen we gedrieën over een hek, proppen ons tussen de andere lopers en staan zo vlak bij de startstreep.

Ik vind het heerlijk om de eerste kilometer er lekker snel vandoor te gaan, zigzag tussen de lopers door, ik kom toch na een kilometer of drie pas in mijn tempo. De eerste twee kilometer klok ik dan ook onder de acht minuten, veel te snel natuurlijk, maar wel erg lekker.

De eerste vijf kilometer van de Montferlandrun zijn redelijk vlak, je kunt dan goed je tempo kiezen en warmdraaien voor de heuvels. Er staat onderweg lekker veel publiek langs de kant, daar houd ik wel van. Bij de vijf kilometer klok ik 20:50, het blijft dus lekker vlot gaan. Maar dan begint het klimmen… Bij de zes kilometer begint de Peeskesbult en ik vind hem weer zwaar dit jaar. Net op het moment dat het echt niet leuk meer is, komt gelukkig de afdaling en kun je je laten vallen. Dan volgt er een vlak gedeelte om weer wat op adem te komen, maar al snel komt er een stuk vals plat met daarna een gemene klim. Bij de negen kilometer gaat het laatste stuk van de klim vrij steil omhoog, echt adembenemend. Ieder jaar weet ik dat het steile stuk komt en ieder jaar valt het weer tegen. Gelukkig volgt daarna weer een vlak stuk. Bij de 10 kilometer klok ik 43:20, dat betekent dat ik redelijk wat verval heb op de heuvels. Ik maak me er niet druk om, ik zie het wel, ik loop gewoon lekker door. Het parcours maakt een scherpe bocht naar rechts, er komen nog een paar laatste hobbels en de laatste kilometer gaat heerlijk naar beneden. Maar inmiddels zijn de benen toch wel moe en echt hard gaat het niet meer. Dan weer een bocht naar rechts en ik zie de finishboog. Nog even aanzetten en de vijftien kilometers zitten er op. Mijn eindtijd is 1:05:19, bijna een halve minuut sneller dan in Nijmegen, dat is mooi. Peter Maatje is dan al twee minuten binnen, Wim Voorhuis komt een minuutje later over de streep. Alledrie zijn we tevreden, al was het wel zwaar. De heuvels zijn best pittig.

Het is opvallend dat de 'grote' vijftien kilometer wedstrijden allemaal zo heuvelachtig zijn. De Zevenheuvelenloop, de Posbankloop, de Montferlandrun… en dan is er natuurlijk nog de Diepe Hel, die ook nog eens ruim een kilometer langer is. Misschien zit er een verband tussen, misschien is het toeval. Maar het zijn wel perfecte wedstrijden om jezelf te testen en om sterker te worden. Geweldig dat dat kan in ons vlakke Nederland.