Gezelschap

Hoe komt het misverstand toch in de wereld dat hardlopen een eenzame sport zou zijn? Mensen die niet lopen, denken vaak dat een hardloper een solist is, een eenzame ziel die urenlang in zijn eentje door de bossen sjouwt. Dergelijke mensen zullen vast wel bestaan. Maar ik kom ze zelden tegen.

Voor mij is hardlopen juist een sociale sport. Als ik een clubtraining oversla omdat er iets tussengekomen is, dan vind ik dat oprecht jammer. Ik mis de training, maar veel meer mis ik mijn loopmaatjes. Niets zo gezellig als anderhalf uur samen oefeningen doen, tempo's lopen en bijpraten. Ook tijdens een duurloop geniet ik van het loopgezelschap. Het praat een stuk gemakkelijker terwijl je samen door de velden rent dan wanneer je tegenover elkaar zit. En loop ik een keer in mijn eentje een lange duurloop, tien tegen één dat ik onderweg een bekende ontmoet met wie ik spontaan een stuk mee loop.

En dan de wedstrijden. De kleine loopjes in de buurt vind ik de leukste. Veel lopers ken ik bij naam, de meeste van gezicht. Jammer dat er een wedstrijd moet worden gelopen, zo blijft er onderweg te weinig adem over voor een gesprek. Reden te meer om ruim op tijd te komen en na afloop nog even te blijven.

Maar ook grote wedstrijden kunnen verrassend gezellig zijn. Afgelopen zondag deed ik weer eens mee aan zo'n groots evenement. Ondanks de vele duizenden deelnemers kom ik bij al het inlopen bekenden tegen. Clubgenoten, maar ook lopers van mijn oude vereniging. Leuk om te horen hoe het met ze gaat. Ze vertellen dat mijn trainer van ruim 70 nog steeds trainingen geeft. 'Doe hem mijn groeten!' roep ik als ik doorloop en dat zullen ze doen. Even later, opeengepakt in de startvakken, raak ik aan de praat met volslagen onbekenden. Genoeg te bepraten immers: de weersomstandig-heden, het parcours, de gehoopte eindtijd. Waarom dat voor jezelf houden als je het met zoveel anderen kunt delen?

Halverwege de wedstrijd haalt een oud-studiegenoot mij in. Ik herken hem meteen, ook al heb ik hem minstens vijftien jaar niet gesproken. Hij wacht me op aan de finish, we praten bij. 'Ik heb mijn kaartje niet bij me, ik hoop niet dat je dat erg vindt,' zeg ik als we naar de kleedruimte lopen. 'Verdraaid, ik ben ze vandaag ook vergeten!' lacht hij. Maar een mailadres is snel uitgewisseld en een dag later heb ik zijn eerste mail al binnen. Lopen een eenzame sport? Integendeel!