Loopmaatje

Het grote voordeel van hardlopen is dat je het helemaal alleen kunt doen, waar en wanneer je maar wilt. Je hebt niemand nodig, je bent niemand tot last. Een paar schoenen is al voldoende.

Dat voordeel had voor mij ook een nadeel. Ieder jaar, zo tegen de herfst, verdwenen mijn loopschoenen in de kast. Een onvermijdelijke winterstop, veroorzaakt door duisternis, kou en een echtgenoot die het niet zo fijn vond als zijn vrouw in het donker alleen op straat rondzwierf.

De oplossing bleek eenvoudig. Loopmaatjes. Te vinden bij een loopclub. Aarzelend meldde ik mij bij een echte Atletiekvereniging. Ik werd snel opgenomen in de groep en bleek niet eens achteraan te lopen. Er was altijd wel iemand die in hetzelfde tempo liep. Zo was daar P., die met plezier zijn tempo aanpaste. Hij was het die mij verleidde tot het lopen van mijn eerste halve marathon: 'Ga toch mee, dat kun je best!' En hij had gelijk. Er zouden nog vele wedstrijden volgen, de meeste samen met hem.

Toen we verhuisden naar een ander deel van het land vond ik ook daar een loopclub en loopmaatjes. T. had net de marathon in Berlijn gelopen en zijn enthousiasme was aanstekelijk. 'Volgens mij kun jij dat ook', zei hij. Een paar maanden later liep ik met succes mijn eerste marathon. T. en ik kwamen doodmoe maar dolgelukkig samen over de finish.

Vlak daarna ontmoette ik M. Ook wij liepen hetzelfde tempo en planden samen een volgende marathon. We trainden samen en konden tussendoor eindeloos aan de telefoon onze loopsessies en ook andere dingen bespreken. De marathon leverde ons beiden een prachtig p.r. op en we planden vol zelfvertrouwen de volgende marathon, die van Rotterdam. De voorbereiding verliep geweldig maar in Rotterdam ging het na de 40 kilometer mis. Bij M. openbaarde zich een zeldzame spierstoornis, een kramp die alleen bij extreme inspanning aan het licht komt. Met loeiende sirene naar het ziekenhuis… bijna waren ze te laat.

Mijn plezier in het lopen wankelde. Ook al had het probleem van M. op zichzelf niets met hardlopen te maken, ik was behoorlijk geschrokken. Gestimuleerd door M. ('je blijft lopen hoor!') heb ik de loopschoenen toch weer aangetrokken. Nu zijn we twee jaar verder. Of M. ooit weer kan lopen blijft onzeker, maar dankzij haar aanmoedigingen loop ik inmiddels méér dan ik ooit had kunnen denken.

Ik loop voor twee.