Verdwaald

“Hier moesten we toch ergens linksaf”, zegt Karin, een beetje aarzelend. “Klopt, maar ik heb geen pad gezien”, antwoord ik. Ook ik begin te twijfelen en ik kijk nog eens op de kaart. De asfaltweg die we net overstaken, kan ik nergens vinden. En nee, het pad linksaf is er ook niet. Het kan niet missen: we zijn verdwaald.

Het begon zo goed vanochtend. Karin en ik wilden eens ergens anders lopen dan op de Tankenberg of de Holterberg. En dus togen we naar de Veluwe. De auto parkeren we bij een camping en lopen maar. Anderhalf uur is de geplande route. Niet te ver, niet te ingewikkeld, we willen het ons niet te moeilijk maken.

Het begin is goed. De zon schijnt, de heide bloeit en de kilometers tikken snel weg. Een bijkomend voordeel van onbekend terrein. Alles wat je ziet is nieuw en de kilometers lijken veel korter.

Maar ja, dat pad linksaf. Waar is dat? We hebben geen idee. Volgens de bordjes zijn we op ‘Kroondomein Het Loo’ en Karin vraagt zich hardop af of we hier wel mogen lopen. “Vroeger was dit allemaal van de Oranjes”, weet ze, “het was hun jachtgebied.” Ai. Misschien heeft ze gelijk. We zijn het afgelopen uur inderdaad geen mens tegengekomen. En we hebben niet goed opgelet onderweg, dat blijkt.

Dan kruist in de verte een legergroene Jeep ons pad. Hij stopt en er stappen twee mensen uit. De boswachter ongetwijfeld, of - waarschijnlijker - de opzichter. Als we dichterbij komen, herkennen we een van de twee. Het is Meester Pieter himself, bekend inwoner van Het Loo. Om zijn hals hangt een imposante camera en hij kijkt ons onderzoekend aan. Ik weet het zeker: we zijn op privéterrein terecht gekomen. We staan bij de Van Vollenhovens in de tuin. Lichtjes hakkelend vraag ik: “Mogen we hier wel komen?” Tot mijn opluchting antwoordt Pieter: “Maar natuurlijk wel!” Hij zwaait even met zijn fotostatief. “U dacht toch niet dat ik u hiermee ging vermoorden?”

We schieten in de lach. Het is een aardige man, zo blijkt, en beter nog: hij weet de weg. “U gaat hier rechtdoor, dan komt u op een grindpad, dat loopt u uit en daar staat een paddenstoel.” We bedanken hem vriendelijk en lopen door, zachtjes grinnikend. En ja, even verderop is inderdaad een grindpad en daar is ook de paddenstoel. We blijken al vroeg een afslag gemist te hebben en zo op volstrekt ander terrein terecht te zijn gekomen dan de bedoeling was.

Gelukkig maar. Want we blijven grinniken, de rest van de dag.