Vijftien of vijfendertig

Ik heb lang gedacht dat mijn leven als loper vijftien jaar geleden begon, vlak na de geboorte van mijn dochter. Het was een zware bevalling geweest en ik wilde zo snel mogelijk weer fit worden. En dus trok ik de loopschoenen aan.

Het was half december, heel vroeg donker en héél erg koud. Het vroor, het waaide en de gevoelstemperatuur schommelde tussen de min vijftien en min twintig. Er werd gewaarschuwd niet naar buiten te gaan als het niet beslist hoefde. Maar ik had me voorgenomen te gaan lopen en dus deed ik dat. Een t-shirt met een zelfgebreide trui erover, een dikke trainingsbroek, wollen sokken, een sjaal, een muts en een paar handschoenen. Zo ging ik ook schaatsen, nietwaar?

Ik herinner me niets meer van de kou, maar des te meer van het lopen. Het was doodstil buiten, ik hoorde niets anders dan mijn eigen ademhaling. In het licht van de maan lag de wijk - bedekt met een verse laag sneeuw - er sprookjesachtig bij. Toen ik thuiskwam, wist ik wat ik wilde. Ik wilde lopen. Langer, verder en sneller. Niet lang daarna meldde ik me bij een atletiekvereniging in de buurt. Met alle gevolgen van dien.

Een paar dagen geleden ruimde ik de zolder op. Onder in een doos vond ik een klein koperkleurig schildje met een loper erop. Ik had geen idee waar het vandaan komt, maar even later vond ik de bijbehorende medaille, aan een lint. In de medaille stond 'Kolhoffloop 1977, 3e prijs' gegraveerd. Was die van mij? Had ik die ooit gewonnen?

Dan komen beelden terug van ruim vijfendertig jaar geleden. Een cross voor scholieren in de stad waar ik woonde. Samen met een paar medeleerlingen mocht ik de school vertegenwoordigen. Tijdens de gymles trainde ik twee keer voor mijzelf in het park, dat moest genoeg zijn. Voor de start was ik nerveus, per slot hing de eer van de school ervan af. Ik liep maar gewoon zo hard ik kon. Ik voel weer hoeveel pijn het deed, hoe mijn benen compleet verzuurden, en hoe ik toch door bleef gaan. Nummer vier zat vlak achter me, maar ik won de eindsprint en werd derde. Toen de medailles werden uitgereikt was ik apetrots en ook wel wat verbaasd. Ik had geen idee dat ik zoiets kon.

Ik lijm het schildje vast op de medaille en hang hem bij de anderen. Vijftien jaar, vijfendertig jaar, het maakt weinig uit. Het gevoel is nog precies hetzelfde.